trideita, -ae, m. – der an die Göttlichkeit der drei Personen Gottes glaubt: ZASIVS-S ep Helv-Polon 358 (1567) omnes christiani hac in urbe fratres dira illa trideitarum et arianorum blasphemae doctrinae impressione conturbati perceperimus. CROMERVS-M Polonia p.64 (1578) Picardorum, Anabaptistarum, Arianorum, Pneumatomachorum, Trideitarum, Photinianorum, Ebionitarum, Recutitorum et nescio quae non pestes, proh nefas, Poloniam, laxatis semel licentiae habenis, agminatim invadunt. EDER-G mall p.476 (1580) Neque enim de nihilo est, quòd alii dicuntur Anabaptistae, alii [note] Sacramentarii, alii caelestes Prophetae, sive Enthusiastae, alii Antinomi, alii Trinitarii, sive Trideitae. POSSEVINO bibl I p.348 (1593) Quare Calvinus Christum fecit αὐτόθεον, hoc est, per se Deum, tresque Deos loco trium personarum novus Trideita confinxit, unde mox nova haeresis emersit Autotheanorum. VORSTIVS-C tract p.220 (1610) Errarunt etiam nostri temporis Ariani illi, peculiariter dicti Bideitae et Trideitae, qui vel 2. vel 3. coaeternos spiritus, substantiali numero differentes, statuerunt.