perclamatio, -onis, f.
durchdringendes Rufen: ATVMANVS Plutarch ira 4 p.105 Est enim, o amice, prima sicut tyranni destructio furoris, si quis non suadeatur nec obediet ipso precipiente magnum clamare, terribile videre, seque ipsum rumpere, sed quiescat et non cointentet, sicut egritudinem proiectione perclamationeque passionem (gr. διαβοήσει; SALVTATI rem irae p.142 proclamantem passionem).
Lexicographica: TLL 0
|