interpellatus, -us, m.
das Zusetzen, Drängen: POLENTON Catinia p.4 horum qui iuniores essent, seu candentes ira, quod rusticius quesivisset, seu ludentes ioco, quod accommodatius advenisset, licentia sua, uti futilis iuventus solet, nebulonem hunc istum per diu oneratum interpellatu vario tenuerunt. ROVSSEL Lefevre praef 136 p.448 (1522) crebro interpellatu constantique adhortatione me impulit ut istud interpretandi subirem munus.
Lexicographica: TLL 0, FORCELLINI
|