credititius, -a, -um – beglaubigend; litterae credititiae, Beglaubigungsschreiben: DATI-L ep ed. Flamini p.84 (1433) Baldus de Montebarotio ... veniet intra paucos dies cum meis quoque credititiis literis. AMMANATI diar p.150 (1479) de ea concilianda interpellatum proxime ab episcopo Foroliviense, affirmante ex literis credititiis ac suo nomine assentiri pontificem et cupere, ut iudicii sui esset illam statuere. WARHAM Erasmus ep 425 (1516) Professus est autem se tibi dedisse litteras credititias, per quas posses vbique locorum istic maiorem summam a mercatoribus accipere. ARCHIV Polon-Hung 184 (1540) cum certi oratores in filioli sui favorem ad Turcarum caesarem emandati fuere, credititias ad ipsum Turcam dare litteras non dubitasse.