pecudinus, -a, -um – 1) aus Rinderhaut bestehend: RIENZO ep 35 p.176 (1350) Nam sordes iniectas michi per summum pontificem ... purgavi capitulatim in quodam magno corio pecudino sigillato. SALVTATI ep publ 4 (1375) quasdam bestias bovinas et pecudinas et nonnullos porcos ... abstulisse. ARCHIV Bologna ed. Duranti 38e p.373 (1454) Habeat vero et habere debeat ipse depositarius seu thesaurarius et sibi liceat retinere pro suo salario et mercede totius dicti temporis pro cartis, tam pecudinis quam papiri, pro scripturis et libris fiendis occasione dicti officii et salario notarii in summa quadraginta librarum bononinorum. STATVTA Ameliae 1560 7 Teneant etiam dicti Notarij scribere publicare in cartis pecudinis omnes condempnationes. – 2) einem Rind ähnlich: VALADES rhet p.185 (1579) Nam cum in dies singulos diabolus se illis ostenderet, adigeretque ad tantam calamitatem et pecudinam servitutem, ut nihil proprium, nihil tutum haberent. BRVNO sigill p.187 quorum quidam plus atra et crassa, quam naturam deceat, bile laborantes venereas foedasque captant voluptates, alii futiles et pecudinas quasdam revelationes aucupantur.
– lex.: PEROTTI ccopiae 21,30 A quo pecuarium deducitur, quod ad pecus attinet, sicut a pecore pecorarium et pecoreum et pecorinum, sicut a pecude pecudinum.