coamicus, -i, m.
– (gemeinsamer) Freund: RVFFVS-B Amerbach ep II 922 (1523) Cum in animo versarer laetitiae gratia, cum coamicis in hemicyclo sermonem agendo, tuas ... accaepi literas. DANTISCVS ep 1819 (1537) per coamicum et fratrem nostrum communem. SCHEDE melet p.364 Nullus Alcaeo sonor est opertis | Abdito claustris, coamice Musae | Petre Victori, modo tinniente | Personet ictu.
– lex.: KILIAAN etym p.145 ghe-vriendt. Coamicus. et Cognatus, agnatus.
– lex.: KILIAAN etym p.145 ghe-vriendt. Coamicus. et Cognatus, agnatus.
Lexicographica: TLL 0, FORCELLINI (var. l. ap. CIC. für comicus);
LATHAM