stramentitius, -a, -um – aus Stroh bestehend: VALLA-L coll p.7 nequaquam digni hoc nomine 'architecti' qui lapidea, ne dicam lignea, cretacea, stramentitia opera in ea edificare audent. LVTHER op V p.590 (1520) si sub tugurio et tecto stramentitio ... esset. CASAVBON-I ep II (1611) p.420 stramentitium nescio quod fuit spicae miraculum. COMENIVS op did III p.478 Perexigua scintillula incendit facile, in qvicqvid stramentitium, vel stupeum, vel aliās flammescere idoneum incidit. – lex.: VALLA-L eleg 1,13 Sunt item nomina finita in -tius, descendentia ab habentibus t in ultima syllaba; et si a nominibus quidem, significant materiam, ... ut cratitius, stramentitius, lateritius, caementitius ... .