prorito, -are, -aui – 1) erbrechen (absol.): FINKT-R Dudithius ep 144 (1566) dixi me iturum pro vomitorio parando medicamento, quod antequam afferrem sponte iniecto digito cum proritavit, sed quia parum admodum cibi eiecisset, volui, ut assumeret medicamentum allatum illudque quanto diutius retineret, deinde, ubi actuatum sentiret, ad eiectionem denuo titillando fauces adigeret. – 2) anspornen (c. acc.): HVNNIVS-N exam p.59. Tum verò etiam me proritavit, fateor, hominis ingenium; utcunque sua lingua subobscurum, subinde tamen singularis efficaciae radios emittens, tanquam naturae scintillantis et ad summas difficultates superandas, intentis atque anhelantis iudicia manifesta.