circumludo, -ere – hin- und her o. um etwas herum treiben: OMNIBONVS Athanasius opusc p.256 per hunc Deum in nebulis aqua libratur, pluviae terram inundant, mare circumluditur, terra variis frondescit arboribus et gramine spargitur. SARCERIVS in Marc p.185 quia mundus neque Christum, neque verbum ex propria natura iudicat, sed ex circumludente fortuna. == in ep dominical fol.187r ne desperet, aut ad minus dubitet de veritate verbi, propter adversos eventus undiquaque circumludentes. PICCART delitiae Germ V p.69 Nunc pendens hederis collo ambitiosior ipsis, | Nunc ambire pedes et circumludere. BARTH ser ioc p.348 Circumludere, sed salace tactu, | Permittit juveneis Rosam, Sadena, | Ah, quam stulta! manere, nec revelli | Vexatam tamen, est perire tortam.