permoror, -ari – verbleiben: GVARINO ep 120,15 (1417) diutius ... ibidem permorari non poteram. ANON ep ad Matheum Strozam p.113 (ca. 1433) quod te (tu ed.) non sine vite periculo in hac florentina, ut ita dixerim, hominum tempestate Florentie permorari intelligebam. MANETTI vita Dantis p.40 Ravennae ergo a Novello per hunc modum benignissime receptus, aliquot annos permoratus est. PALMIERI-M hist Flor p.148 ad tutelam castellorum ceterorum permorantes. CAMPANO-GA vita Braccii p.93 Haec ubi sunt peracta, paululum temporis permoratus, procul inde quatuor milium spatio venientium hostium agmina conspexit. SCHEDE schediasm III p.135 Tam diu quod abesse permoraris.