improbulus, -a, -um – frech, spitzbübisch: ZOVENZONI Istrias 2,140,8 (1474) Hoc satis ingenuis, sit satis improbulis. POLIZIANO sylv 2,522 (1483) densum occinit improbulus mus, | Straminaque exculcat. CALLIMACHVS carm 98,20 nunc alios cacare uersus | Tentasti improbula loquacitate. SCALA ep 211 (1492) Scripsi etiam Disticon in Mortem, minus fortasse argutum minusque improbulum, ut ita dixerim, quam huic generi conveniret. LOCHER navis p.60 (1497) Quin tristis, nigro et suffusus sanguine, plenus | Et scelere atque dolis improbulusque fuit. CELTIS od 1,12,6 Immerito grates patrio mihi more rependis | Turpis et improbulus. ERASMVS ep p.295 (1514) De munere nec meminit ipse, nec ego sum ausus ingerere mentionem, ne viderer improbulus. BELLAY poem ed. C. p.497 (1558) Fures improbuli, inuenustulíque. BONNEFONS Ven 128 (1587) Vterque improbulos iocos, uterque | fingit blandicias proteruiores. WESTON parth III sig. D5v (1608) Improbulis nimis - ah - Votis ignoscito virgo. BORRICHIVS delitiae Dan II p.479 (1671) Ut scelerum aversemur iter ... | Et risum improbuli, ludibriumque gregis.