triuialis, -e
1) qui studet uel docet in triuio, im Anfängerunterricht: SCALIGER-JC poet 6,4,9 p.304aD quia in nostro tyrocinio literarum triuiales quidam paedagogi etiam Virgilianis pastoribus huius hircos praetulere (vocem explicat Reineke p.348 adn.139 ad l. p.166,25). 2) einen Gemeinplatz beinhaltend, banal: PICO-G ep 21,9 in quo stilo tuo nihil expositum, nihil uulgatum, nihil sit triuiale, seu uerba seu sententias spectes. BEROALDO mai. ann cent praef 8 commentando ea quae neque in scholis decantata neque in schedulis triuialibus protrita sint.
Lexicographica: (zu 1) GEORGES triuialis 0;
(zu 1) DUCANGE
|