sapientulus, -a, -um – einigermassen oder scheinbar gebildet: MELANCHTHON epig praef sig.A3v qui sapientuli haberi uolunt. == op 19 p.113 Du Klügling, tu sapientule, alloquitur aliquem in convivio, qui vult plus sapere caeteris. LVTHER op 40,2 p.201 sapientuli conantur, ut nos avocent a Rege, quem concepimus. WESTPHAL Calvin ep 2528 (1556) accusare et verbo Dei damnare de haeresi sapientulos, qui sua somnia et rationis placita anteponunt arcano mysterio nobis tradito a filio Dei. VEDEL-N rat sig.**7v sapientula haec ratio in se publicè, et sibi tanquam re benè gesta applaudens debacchatur.