serenator, -oris, m. – der erhellt: LEFEVRE in evang fol.138v (1522) Cui per filium, cunctorum malorum sedatorem, pacificatorem, serenatorem in spiritu sancto, honor, et potestas, et imperium, in omnia secula seculorum, Amen. OECOLAMPADIVS in Iob p.146 (1532) serenitatem et summam amoenitatem inducit ... vento, nimirum Aquilonari qui sudificus est, ac serenator, ut iterum ornatus caelorum diu ac noctu conspicuus fiat. MELANCHTHON op 18 p.541 Utinam serenator huius calamitatis | Apollo appareas (Euripides, Alcestis 91 μετακοίμιος).