otiator, -oris, m. – 1) Müßiggänger, fauler Mensch: MVLCASTER Cato praef 52 p.354 Sed et praebendarum in ecclesiis erogatio rei scholasticae non mediocriter obest, dum quae, vt apud Gratianum legitur, in magistros theologiae et grammaticae conferebantur, ad operae doctrinalis augendam alacritatem, illae iam in ociatores, vt plurimum magnos, et reipublicae inutiles conferuntur. FLEMING carm p.202 non innocentes fraudulentus invasit | latro feras, non otiator infamis | Getula segni pressit ungue spelaea. – 2) (ohne negativen Unterton) frei von Arbeit: MORHOF poem p.775 Seu nunc sereno involvis Aulicum Vate, | Saturve Numine et refertus infuso | Tua corda Phoebo mitibus vacas Musis, | Illustris otiator, optimos ducens | Post terga vates.
– lex.: KILIAAN etym p.277 ledigh-ghangher. Homo otiosus, otiator, desidiosus.