charlat(t)anus (ciar-, ziarl-), -i, m.
Schwätzer, Scharlatan: PINI cerret 5 iussi quod nunquam se crederet ciarlatanis. BORNITZ rer suff p.218 Vnde collectu facile est, an scurrae, ... et an Moriones, Hoff, Stock vnd Schalcks Narren, Possen vnd Zoten reisser, ferendi? ... Vti nec Ziarlatani, à ziarlare, schwatzen quorum usus gratus et acceptus in multis Italiae locis lib. 2. c. 17. nec Adulatores et parasiti (aus Hippolytus Guarinonius, Die Grewel der Verwüstung Menschlichen Geschlechts, Ingolstadt 1610, 214 Die Ziarlatani, von Ziảrlare, genannt, das heist schwetzen, allda zwey oder mehr person, als etwan ein Magnificus oder Venedischer Burger, sonsten meister Pantalon, welcher der Herr, vnd der Zane sein knecht). SALMASIVS Plin exerc II p.1050 His simile fuit medicorum circulatorum genus, quos Graeci περιοδευτὰς appellabant, nunc Charlattanos et Saltimbancos dicimus (von hier PETAVIVS hier p.151 Quos et Salmasius secutus est, in Soliniana illa farragine ... . Ibi enim περιοδευτὰς circulatores, et circumforaneos fuisse medicos ait, quos charlatanos, et saltimbancos vulgus nominat, eleganti coniectura, quis neget?).
Lexicographica: GEORGES 0
|