confremo, -ere, -ui
zusammen wüten: ALBERTI Momus 4,3 Proh, ... o rex, tantum hominum confremuit istic subtus, ut si omnes excories procul dubio totum caelum contegas. BONFINI dec 3,2,187 mox facto impetu omnes ... regi manus iniiciunt, hostili more confrementes capiunt distrahunt que. CELTIS am 1,3,20 Vix mihi visa vagum mox cingunt nubila solem | Flabra que de variis confremuere plagis. APRANIVS carm p.324 D. Dum procul e summo despectat Magnus olympo | Iuppiter, in terris aspicit omne nephas, | Luxuriem, fraudem, periuria, furta, rapinas | Et quibus humanum confremit usque genus. PAVLINVS-A carm 119,2 Aeacus et Minos nec Rhadarnanthus, ut urbe est | Papius ingressus, confremuere diu.
Lexicographica: TLL (5x, OV., SIL., STAT., HOMER.)
|