pronuntiatiuus, -a, -um – 1) zum Aussprechen dienend: OMNIBONVS Athanasius opusc p.107 autem Dei non est, ut ita dicam, pronuntiativum, nec dictorum strepitus, nec Dei iussio Filius est, sed ut lumen et splendor. – 2) aussagend, (gramm.) den Indikativ betreffend: BRITANNICVS-Ioh praef poet 6 (1485) quae hic subnotavimus ut ipse possis manu tua librum corrigere: Est enim ... in scaena "Quid ais Byria", "Aut tibi nuptiae hae sunt cordi" (Andr. 328) cum puncto interrogativo, nos vero cum puncto pronunciativo correximus. – 3) als Aussage dienend: CASTELLINI glor p.69 quod per Canonizationem in forma declarativa, pronuntiativa, atque diffinitiva id quidem determinatur.