pronuntiatiuus, -a, -um
1) zum Aussprechen dienend: OMNIBONVS Athanasius opusc p.107 autem Dei non est, ut ita dicam, pronuntiativum, nec dictorum strepitus, nec Dei iussio Filius est, sed ut lumen et splendor. 2) aussagend, (gramm.) den Indikativ betreffend: BRITANNICVS-Ioh praef poet 6 (1485) quae hic subnotavimus ut ipse possis manu tua librum corrigere: Est enim ... in scaena "Quid ais Byria", "Aut tibi nuptiae hae sunt cordi" (Andr. 328) cum puncto interrogativo, nos vero cum puncto pronunciativo correximus. 3) als Aussage dienend: CASTELLINI glor p.69 quod per Canonizationem in forma declarativa, pronuntiativa, atque diffinitiva id quidem determinatur.
Lexicographica: TLL* (GRAMM.)
|