Melan(c)(h)thonicus, -a, -um – zu Melanchthon gehörend, von ihm stammend: ECK ep 367 (1540) Velut dum imprudenter ac impie Melanchton scripserat decalogum esse antiquatum, Visitatores iugularunt et expunxerunt multis alijs Melanchtonicis. BVCER eccl reconc fol.118v Deinde taxat Eccius, in defectu iustitiae originalis, poni in libro incredulitatem et inobedientiam, et dicit esse Melanthonicum, ab Ecclesia et patribus alienum. WITZEL Pflug ep 381 (1548) Jn eo scripto, etsi Melanthonicis duriore, relicta tamen spes aliqua fuit, antesignanos illos sectae Saxonicae occasione Jmperialis decretj terrerj ad consensum omnem potuisse. STAPLETON op II p.431 (1580) Alii liberum arbitrium in humanis et adiaphoris concedunt etiam ante gratiam, ut Melancthonici posteriores.