cauillatorius, -a, -um – 1) listig, hinterlistig, verleumderisch: CALDERINI recrim p.264 Qua in re non magis me offendit quam cauillatoria quadam uersutia, parum quidem illa digna libero homine, sed teste fortasse uel infirmitatis uel facti iniquissimi. Non enim scripsit ad me, ... sed quendam subornauit, qui ostenderet mentitus se aliunde accepisse. MORHOF polyh p.288 vehemens ipsi Scaligero ingenium est, audax, acre, judicium penetrans; nonnunqvam etiam cavillatorium, ut solent viri etiam summi aliqvā in relabi. – 2) sophistisch: ELLENBOG Eck ep 53 (1518) Habeo itaque gratias cum pro literis tuis, tum pro scheda disputatoria mihi missa. Fuit autem et alia schedula cavillatoria mihi oblata per parentem tuum. CLICHTOVE Antiluth fol.26r Nunc vero reliquum est cavillatoriis argutiis eorum obviare qui putant sacrosanctis synodis ... nullam adesse authoritatem decernendi regulas aliquas ... populi Christiani obligatorias. CALVIN op VIII p.157 (1543) In refellenda priori solutione, quam ipse cavillatoriam esse fateor. CAPPEL-L synt II,1 p.136 quidquid usquam est non vero verae subtilitatis, sed anxiae περιεργείας et artis cavillatoriae, commovent, ut vim infringant argumenti ex iis verbis desumpti.