coniuuo, -are – 1) coniuuat, impers., es gefällt auch: ANON paneg Orsini-G p.146 cum competit interdum vocibus sonoris interponere temporis transitus, tibi si coniuvat siquo resonare cantu, incipe lete. – 2) mithelfen: MEGANDER in Eph p.191 nec puto hinc evinci posse, quod necesse sit psalmos in templo à tota contione decantari: quandoquidem hīc de coniuvandi more, non conveniendi in templo, loquitur. ARCHIV Polon-Hung 172 (1540) admonendus ne sit litteris nostris dominus Varadiensis episcopus, ut ne ad Turcarum perfidia confugiat, an coniuvandum potius? SVAREZ anim 4,9,2 Unde in aliis mulieribus formatio foetus fit succesive, matre ipsa coniuvante ad dispositionem materiae et organisationem foetus. BARTH sap p.32 Opus laborque cernere a bonis prava | Inusitatus atque maximus rerum est, | Deique coniuvantis indiget nutu.