epiphonematicus, -a, -um
ausrufend: GENEBRARD in psalm p.675 (1581) 'Quis', Conclusio epiphonematica. SALMERO comm XV p.112 (1601) Ideò alii asserunt particulam διότι non esse causalem, vel illativam, sed epiphonematicam, quae id quod praecessit, augere solet, et confirmare. MARCK in apoc p.567 (1689) Non fit ad alterius bestiae delineationem transitus, prius quam conclusio epiphonematica ad prioris enarrationem addita est, quae proponitur eādem fere formulā, quae antea in Epistolis lecta et exposita est
Lexicographica: TLL 0
|