contemperamentum, -i, n. – harmonische Zusammenstimmung: TRAVERSARI Dionys div nom 4,10 p.194 Ex ipso namque et per ipsum et substantia et uita omnis est, ... et proportiones rerum et congruentiae et contemperamenta (p.154 κράσεις). LANDINO prooem Hor quoniam summa quaedam humanitas summae gravitati optimo contemperamento coniuncta vehementer principem exornat. BRVNO immens I 1 p.326 qui ex duorum istorum contrariorum contemperamento proveniunt. == immens I 2 p.261 ad contrariorum tantorum tantum contemperamentum et symphoniam symmetriamque disponendam componendam servandam. == imag compos p.290 Ex cantu, qui refert rerum harmoniam et contemperamentum indissolubile.