confessiuncula, -ae, f. – 1) (theol.) Schuldbekenntnis, Beichte: LVTHER op 29 p.137 (1529) ieiuniis, confessiunculis et satisfactionibus adeoque omnibus quibus papa onerare et defatigare consuevit homines (vgl. ibd. res omnium molestissima et odiosissima fuit confessio, maxime ideo quod ad faciendam confessionem quam quotannis fieri voluit papa, inviti conpulsi). – 2) Glaubensbekenntnis, Zusammenfassung von theologischen Lehrmeinungen: BLAVRER-T ep 588 (1535) cum ea detorqueant contra verborum naturam et rationem omnem ad nescio quam ostentationem atque confessiunculam. GWALTHER Bullinger conf Tigur fol.25v A me ipso hic exordiri et confessiunculam aliquam facere institui. LASCO-I min. ep 104 p.708 (1554) Edidi tamen brevem Confessiunculam doctrinae meae, quae calumniis impetebatur, cuius exemplar tibi mitto. == ep 107 p.712 (1555) Ego vero postea confessiunculam meam edidi, ut sparsae de me suspicioni occurrerem. FLACIVS ep reg Dan II p.285 (1558) De hisce crassis eius erroribus edidi initio proxime praeteriti Anni breuem Confessiunculam. WIGAND in Dan fol.225r Huc pertinent variae et diversissimae explicationes Articulorum doctrinae Christianae ..., ut ambigendum sit, cuinam sententiae potissimum author insistat; id quod in Arii toties immutatis Confessiunculis aut Cothurnis potius videtur. – 3) (allg.) Geständnis: BARTH grat p.34 Confessiuncularum, | Non possiuncularum, | ... | Genus omne ..., | valete.