truffor, -ari, -atus sum, u. truf(f)o, -are, -aui – 1) depon., truffor, sich lustig machen über: ALIGHIERI-P comm I Dante par 22,100-154 Dicendo quod vidit istum globum, idest terrae et aquae corpus, quod dicitur sphaera globata, ita parvulum et despectum respectu coelestium rerum, quod risit, idest truffatus est de eo, ut anima Pompeii de suo trunco, Lucano dicente: " ... risitque sui ludibria trunci". BOCCACCIO gen 1,14 De hoc tamen Tullius ubi de questionibus Tusculanis aperte truffatur. BENVENVTO comm Dante purg 4,115-120 Sic ergo patet quod poeta noster sub ista fictione dat nobis intelligere morem pigri qui truffatur de viris sapientibus, qui fatigant animum circa cognitionem rerum occultarum et subtilium. – 2) act., truffo, täuschen, betrügen: ALBVS-J Celtis ep 14 (1491) me trufavit pro illis duobis florenis. FOLENGO-T Baldus 4,83 semper truffare paratus.