emando, -are, -aui, -atum – hinschicken, wegschicken: – 1) jemanden (als Boten o.ä.): ERASMVS ep 135 (1500) Ludouicum puerum olim meum ad te emandaui. == ep 155 (1501) qui istas in regiones est emandatus vt me accerseret. == rat theol p.217 (1519) Hoc consilio Christus prohibuit suis primum ad euangelii munus emandatis, ne subirent urbes Samaritanorum. ACTA Austro-Turc II-3 p.132 (1536) qui cum ... ad Imperatorem Turcharum iamdudum à nobis emandatus fuerit. NANNIVS-P Olahus-N ep p.603 (1537) iuuenem hinc quemdam cum litteris meis ad te emandaui. BVLLINGER in Matth fol.98r (1542) Hos vero numero duodecim viros clarissimos ἀπέστειλεν emisit, sive potius emandavit: siquidem id est proprie ἀποστέλλειν cum mandatis emittere. == in Apoc p.301 (1557) Dominus Deus sanctorum prophetarum emandavit angelum suum, ostensurum servis suis, quae oportet fieri cito. SLEIDANVS or duae p.245 (1544) administrant provincias, et emandantur huc illuc tanquam proconsules et legati et tribuni. BRENZ anecdota 173 (1551) Legati ... ad Synodum emandati sunt. VERANTIVS-A op III p.405 (1553) qui nostro et ordinum Transsylvaniae nomine ad principem Turcarum emandati fuerunt. ESTIVS in ep Paul II p.412 (1616) Adde quòd Graeca non simpliciter sonant 'angelos in ministerium mitti', sed 'emitti', sive 'emandari'. – 2) etwas: GRANADA-L cat p.79 (1586) secretum orificium, per quod excrementa emandaret.