captur, n.
Haube, Kappe: VERGERIO mai. ep 140 (nach 1420?) cum diligentius perquisitum captur suum non reperiret; ita enim genus illud Poloni nominant (erklärt in comm.). == ibid. insanire illum aut somniare qui ita loquatur, non captur sed clucam esse asseverans. == ibid. en hic captur meo nomen mutavit, ne ipsum possim agnoscere!
Lexicographica: TLL 0
|