prospector, -oris. m. – 1) der untersucht: BRVNI ep 3,12 (3,9 M.) (1409) ut nec cujus figurae, nec ad quem usum fabricatae fuerint, quamvis diligentissimus prospector queat agnoscere. ERASMVS paraphr in nov test I p.645 Mox advenit et Petrus, qui ... audacior fuit pariter et curiosior in vestigando. Non enim contentus in monumentum prospexisse, etiam ingressus est. Hunc consecutus est alter ille discipulus prospector, qui solus ingredi non audebat. LVTHER op 5 p.410 Hebraeus et hic verbo transitivo dicit 'Dominus prospicere fecit'. In quo ostendit, non solum prospexisse dominum ipsum, sed et alios fecisse prospectores. – 2) der schützt, unterstützt: GVARINO ep 797 (1446) pupilli inveniunt patrem, viduae iudicem, pauperes prospectorem. SAVONAROLA-H ver proph p.158 quod Dominus mecum est adiutor fortis, potens et prospector in omnibus. IANSENIVS-C Ipr. tetrateuchus II p.326 ab ipso Deo ... prospectore, et instructore, et oblectatore hominis sui.