subiracundus, -a, -um – aufbrausend: HIERONYMVS VTINENSIS vita Capistrani p.490 Criminantur enim susurrones, seniorem, quam satis est, laudis propriae cupidum, hominemque subiracundum fuisse. ERASMVS ad 4,6,89 Ipse Horatius fatetur se subiracundo fuisse ingenio: "Irasci celerem, at sic ut placabilis essem" (vgl. matrim Christ sig.p4v Ipse novi quendam, natura subiracundum sed ira placabili). PELARGVS Erasmus ep 2725 (1532) Quod si maxime tale aliquid excidisset quale solet subiracundis ingeniis, certe non putaram te ... ob amarulentius verbum, quod impotentioris animi forte extrusit impetus, tantum concipere stomachi. LVTHER colloq 3855 (1538) Illis diebus satis erat tristis et subiracundus, paroxysmum aliquem habens, quem noluit revelare. THVANVS-IA hist IV p.301 ab aliquot episcopis, ... vultu subiracundo quaesiuit, num, si penes collegia electionis ius fuisset, ipsi episcopi electi essent?