companator, -oris, m.
der an die companatio glaubt: CANISIVS author II sig.AA2v (Index) Companatores seu impanatores undè iam olìm confutati. STAPLETON op IV p.878 (1592) contra sui temporis vel sacramentarios vel companatores. MAGRI hierolex p.173 companator, et Impanator, haereticus sectarum, quae asserunt, panem in Sacramento Altaris non transubstantiari.
Lexicographica: TLL 0
|