monophagus
monophagus, -i, m. – der allein ißt: ERASMVS ad 4,6,26 monophagi. Μονοφάγοι dici poterunt sordidi et inhospitales, qui neminem invitant ad convivium. GIRALDI-LG hist 17 p.691 Monophagorum celebritas fuit apud Aeginenses, quam copiose describit in Questionibus graecis Plutarchus. ... Et ex eo μονοφάγοι appellabantur, hoc est solitarie uescentes. Monophagi etiam apud Athenaeum dicti, qui seorsum ab aliis esitarent. VIRET minist fol.29v Missa verò quid item aliud est, quàm monophagorum quaedam celebritas, in qua solitariè sacerdotes vescuntur, qualia erant apud Aeginetas Neptuni sacra? == minist fol.34r theophagus iste et monophagus convivator.
Vgl.: vgl. misomonophagus

LEMMALISTE GRUPPE: eccl. INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, monophagus, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 03.05.07

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.