melliloquus, -a, -um
– süß wie Honig redend: MVTIANVS ep I 296 p.383 (1513) Poete iucundiores tum melliflui tum melliloqui cognominantur. SCVLTETVS-Tobias delitiae Germ VI p.62 Quem Plato melliloquus, quem Stageireius heros | Dignantur lateri proximum habere suo. REINESIVS ep p.534 (1644) meligervs pro MeligerYs, μηλίγερυς i. e. melliloquus.
– lex.: PEROTTI ccopiae 3,315 A melle mellatio dicitur .... et melliloquus, qui dulce loquitur et, ut Cicero inquit, "e cuius ore melle dulcior fluit oratio".
– cf. ital.: COLONNA Hypnerotomachia sig.k1v Polia cum la sua purpurula et melliloqua bocca.
– lex.: PEROTTI ccopiae 3,315 A melle mellatio dicitur .... et melliloquus, qui dulce loquitur et, ut Cicero inquit, "e cuius ore melle dulcior fluit oratio".
– cf. ital.: COLONNA Hypnerotomachia sig.k1v Polia cum la sua purpurula et melliloqua bocca.
Lexicographica: TLL 0