circumloquium, -i, n.
Umschreibung: 1) zusammengesetzte Verbalform: FERRER pron 5,106,2,5 Itaque sicut praeteritum communis significationis esset, si fuisset ibi, sic et eius circumloquium. THAMARA gramm rud p.93 In passiua haec omnia tempora sunt circumloquia per participium praeteriti et sum, es, fui in eodem tempore et persona. 2) allgemein: NEBRIJA comm in Ianum p.78 Quando nanque graue aliquid exponimus utimur his circunloquiis. CARVAJAL apol sig.B6v Si consulat vocabularia, non suppetunt; si conveniat artifices, barbari sunt; ergo circumloquiis aut fictitiis vocabulis utendum sibi est. SERVETVS trin err fol.8r Nota obsecro patentissima verba sine circumloquio.
Lexicographica: (zu 2) TLL (1x, ISID.)
|