superindutio, -onis, f.
das Darüberziehen: ESTIVS in ep Paul I p.579 adiiciens modum superindutionis à sanctis desideratae. CRELLIVS-I Calov Socin proflig p.1109 Ita fiet haec superindutio, ut caeleste corpus huc ad ipsos, fideles in inferiori hoc aere adhuc versantes, in sublime tamen iam ferri incipientes descendat. CAPPEL-L synt III p.2 ex eo quòd Apostolus Cor. 5. 2. et 4. istis verbis usus est "In hoc suspiramus, expetentes domicilio nostro, quod è caelo est, ἐπεδύσασθαι , superindui". Item. "Etenim qui sumus in hoc tabernaculo, suspiramus onerati: in quo non cupimus exui, sed superindui, ut absorbeatur mortalitas a vita". ... Et si vox composita eo loco superindutionem necessariò denotat ... .
Lexicographica: GEORGES 0
|