inuitatus, -us, m. (nur Abl. -u)
Einladung: BARBARO-F ep II 1 (1415) Quod cum mea sponte, tum invitatu tuo quodammodo fretus, audacius ac libentius mecum statuebam. == praef Plutarch vitae 9,1 (1416) sic denique multi incredibili ardore ad imita
ndos praestantissimos uiros incensi sunt, qui, ut inter peritos constare uideo, historiae inuitatu maximas ac honestissimas res gesserunt. == ep II 147 (1439) ut id, quod sponte facis et facturus es, meo quoque invitatu facere videaris. GVARINO praef Plutarch vitae 5,1,5 (1417) Quod quidem abs te tum sponte tua, tum maiorum inuitatu factitatum est. MACHIAVELLI decenn praef Verum obsecro te ut nobis non desis, sicut illi ac labanti patriae tuae non defuisti, si cupis carmina haec nostra, quae tuo invitatu edimus, non contemnenda.
Lexicographica: TLL (3x, CIC., AMBR., IVLIAN.)
|