disturbium, -i, n. – Unruhe, Chaos: BENVENVTO comm Dante inf 28,37-40 per aliquam urbem seminando dissidia et disturbia. SERRAVALLE comm Dante purg 25 In isto vicesimoquinto capitulo, quod incipit: 'Hora erat in qua ascendere nolebat disturbium' (ital. 'Ora era onde 'l salir non volea storpio'). == comm Dante purg 25,1-3 Quasi dicens: Hora erat tarda; ergo non erat tempus perdendum. Hora erat, in qua ascensus nolebat storpium, idest disturbium, sive impedimentum. POGGIO ep II 1,9 Quod hec dederint disturbium rebus pape, non fit mihi verisimile. NIBLING Amerbach ep I 310,8 (1506) in tanto rerum mearum disturbio. EP obsc I 10 p.21 Et ego timeo, quod erit unum magnum disturbium in fide catholica. ARCHIV Török 61 (1530) mihi talem locum dare dignetur, in quo familiam isto disturbio tute relinquere audeam.