tempusculum, -i, n. – kurze Zeit: BOCCACCIO ep 2 (1339) Post diutinam lassitudinem gratiam merui dominantis, quam ego alacris, inargutulus tamen, per tempusculum conservavi. SALVTATI ep 3,25 (1375) ut, nedum versibus, sed nec etiam legendi tempusculum permittatur. BEROALDO mai. comm Apul 1,10,2 fol.15v impetrato ... diei unius tempusculo (im selben Kontext Zitat aus DON. Andr. 710). CODRVS serm 13 sig.Q3v ne tempusculum illud absque ulla exercitii parte honesta elaberetur. NIGER-F Ven. Cosmodystychia ed. Mercati p.33* quod sibi a rebus agendis tempusculum surripere potest. DORPIVS Rhenanus ep 126 (1519) tametsi vix ullum diem praeterire passus sim, quo non aliquid tempusculi seponerem bonis literis impertiendum.
– lex.: VALLA-L eleg 1,5 (De dimminutivis in ulus).