abludo, -ere – unpassend sein: – 1) (mit Negation) passen zu: ERASMVS coll 16 non abludens a nostris literis, quae vitam hominis nunc militiam, nunc certamen esse dicunt. CAPITO ep 102 (1521) revocavi ob oculos, quae saepenumero mecum ... princeps meus non abludentia epistolae tuae fabulatus est; nam ut est humanissimus ..., nihil veretur vel familarius mecum confabulari. CALVIN inst 4,16,15 a quo etiam non longe abludit alter Apostoli supra citatus locus. saepe. – 2) sonst: BVCER Rhenanus ep 119 (1519) cum ab ipsorum praescriptis abludentia quaedam tractarem. LIPSIVS-J pronunt 11 Nam litteris certe abludit pronuntiatio illa. BALDE ecl p.6 Si in hominis ortu et occasu prognostica sic abludunt, quamvis ex caussis naturalibus penetrabilia.