tuiz(z)o (tuisso), -are
'Du' sagen, duzen: SERRAVALLE comm Dante par 16,7-12 Nota quod loqui alicui homini, sive persone, in plurali, sicut dicere uni homini, Vos, habuit principium a Roma, et secundum quod apparet, <a> Cesare, ... ipsi Romani inceperunt ad ipsum magis honorandum et dixerunt Vos. Et licet Romani inceperunt uni dicere Vos, tamen in hoc modicum perseveraverunt. Et vere sic non est populus in mundo, qui tantum tuizzet, sicut populus romanus: etiam Pape et Imperatori unus Romanus dicet tu. ERASMVS op I-2 p.267 Hic mihi continuo Tragicum vociferans in re nihili: "Quid tu", inquit," me tuissas? tuissa famulos tuos. Ego sum et te et tuis omnibus melior." ad 1,8,96 Vah, inquit, homo Germanus tuissas Anglum? MACRINVS-M Zwingli ep 241 (1522) tum quod decanum illum, tantum virum, singulari numero, quod illi tuizare vocant, compellerem, allegantes mihi illud decalogi praeceptum: "Honora parentes!". CARM maccar Germ p.59 Meque voca fratrem fidenter meque tuissa, | Teque tuissabo frater eroque tuus.
Lexicographica: GEORGES 0
Vgl.: tibizzo. vgl. uossissator.
|