tiaratus
tiaratus, -a, -um – eine Tiara tragend: CERVINVS-AL opusc p.116 (1502) municipem tiaratam, novam Semiramidem GRASSI-P op app 18 p.328 (ca. 1504) Ergo, quia diffusior est potestas pontificatus quam imperii, tamquam pontifex recipit cardinales ad reverentiam, idest mitratus, non autem tiaratus, ut quandoque est apud lectum paramenti. == diar conc Lat 844,5 (1512) Itaque exiit tiaratus ad basilicam, non tamen umbraculo tectus fuit. MVTIANVS ep II 367 (1514)Vidi hodie tyaratum palliatumque Duroniuni ad festa pulvinaria sanctosque Veste focos. MEGANDER in Eph p.126 (1534) Paulus haud dubiè hīc non de tiaratis, et annulatis doctoribus loquitur, qui in papistica ecclesia sibi solis scientiam, et potestatem enarrandi scripturas vendicant. CANISIVS author II fol.137r (1569) Filii autem Aaron super tunicas lineas cincti tantummodò et tiarati ità adstabant sacrificio Dei.
lex.: BEROALDO mai. Apul comm 10 p.245r unde Sidonio dicti reges Tiarati tiaram capite gestantes.
Lexicographica: GEORGES (1x, SIDON.)

LEMMALISTE INDEX INVERSVS
Dieser Eintrag kann wie folgt zitiert werden: / This entry can be quoted as follows:
J. Ramminger, tiaratus, in ders., Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700,
Johann Ramminger, Neulateinische Wortliste. Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700 (NLW)
Startseite: www.neulatein.de/neulateinische_wortliste.htm
bearbeitet: 19.11.17

Bitte beachten Sie die Nutzungsbedingungen im Impressum.