sol(o)ecophanes, -is, n. – scheinbarer Soloecismus: MERVLA in Politianum 65 p.181 solecophanes non ornatus gratia, sed consuetudinis Latinae nescius facit, dum clausulas rhetorum nimis affectat. BEZA tract theol III p.18 Tibíne verò impium aut blasphemum videtur dicere in Luca esse soloecophanes aliquod, quum hebraicè potius quàm Graecè sacri illi scriptores saepe loquantur? (dazu CHAMIER loc comm p.23 Itaque Beza censuit in ea oratione esse Soloecophanes, hoc est, in ipsa quidem Grammatica verborum constructione soloecismum. GOMARVS op II p.73 Ideoque apud Lucam non est Soloecophanes, ut Clarissimus Beza ad eum locum, aliique nonnulli existimarunt).
– lex.: ALVARES inst gramm 2 p.344 Si uero in carmine aut soluta oratione legatur aliquid, quod soloecismi faciem habere uideatur, non soloecismus, sed soloecophanes uocabitur. Soloecophanes, ut uox ipsa declarat, speciem quidem soloecismi prae se fert, soloecismus tamen non est.