deiloquus, -a, -um – von Gott inspiriert sprechend: CVSA eccl ref 2 p.128 a quolibet deiloquo patre atque magistro ecclesie. MVTIANVS ep II 420 (1514) Ago gratias viro bono, philosopho bono, imo deiloquo et famigerato concionatori. MERVS-L Vadian ep 250 (1521) (subscr.) Laurentius Merus, dominus pastor et deiloquus Churiensis. CLICHTOVE Antiluth fol.2v teste deiloquo Paulo. == Antiluth fol.115v Admonet ununquemque deiloquus propheta in psalmo, ad vovendum domino et implendum sua vota. HANGEST lib arb fol.lxxxviir Primum quidem circa vim intellectivam expromit deiloquus psaltes. DANAEVS comm sent p.11 Et ideo à Deiloquis sancitum est, unitatem quidem nos sapere una et singulari Deitate.
– lex.: TEXTOR-I epithet p.236 Deiloquus Theodorit. "Clamat insuper Deiloquus Dauid" (Graecarum affectuum curatio, PG 83 p.943; gr. θεσπέσιος)