1. grammaticulus, -i, m. – 1) Grammatiker mit geringen Fähigkeiten: RHO Philipp p.154 Putasne, pure grammaticule et litterator, pro arbitratu tuo quos destinaueris scriptis tuis illustrare celebrareque. VOLPE ep 24,13 (1448) Grammaticulus sum et grammaticulis clari viri saepe solent maxima opera inspicienda tradere. DECEMBRIO-A pol 5,59,8 Hic Titus non verbis solum exultans: "Quid, o Guarine praeceptor, in corrigendo grammaticulo, immo grammaticone, tantum operae consumis?" MERVLA praef p.142 B. (1472) Aves Stymphalicas argutolorum grammaticulorum interpretatiunculis, qui discipulos inter vera et falsa ducunt, comparare possumus. == in hom fol.110r siquidem, grammaticule, hic lichen ... dicitur in masculino genere. RHO Philipp p.68 hunc grammaticulum, purum ... onagrum. SADEELIS op p.699 Itáne, mi Grammaticule, quid sit quotidianum intelligis, ut neges id esse continuum, quod sit quotidianum? – 2) Grammatikschüler: LANDO Cic p.42 Certe quotiescumque illum lego, ... ita me Deus bene amet, si non grammaticulum uideor legere, praesertim cum ille mihi satis quidem inepte conetur explicare quae differentia sit inter pugnare et repugnare. MIGNAVLT embl Quod si quis animo reputet id nullo labore a nobis absolutum esse, censeatque id operis quibuslibet aut etiam grammaticulis committi.