subinuitus, -a, -um – eher unwillig, zögernd: BEROALDO mai. ep p.373 G. Haec sunt quae in praesentia ad me delata sunt, ad quae subinvitus respondi. BVCHANAN iur Scot sig.b2v Sed visus es mihi tandem, etsi subinvitus, tamen vi ipsa veritatis coactus consensisse. CAMDEN Brit p.610 Iter alio versus iam conferendum est meum, ad reliquos scilicet illos Brigantes ..., et primo ad Lancastrenses, quos subinvitus ... quodammodo adeo. CRVSCA (1612) 'Tentone' ... Per metafora 'con riguardo' ..., In questo signif. diremmo anche: a malincorpo, di male gambe. Lat. subinvitus.