|
barat(t)ator, -oris, m.
– der sein Amt zum eigenenen Vorteil mißbraucht: BENVENVTO comm Dante inf 21,22-24 veniebat unus daemon currendo furiose per pontem, portans unum magnum baratatorem, ut ipsum praecipitaret deorsum sub picem. == comm Dante inf 22,151-151 quod nullus est dominus, qui possit vitare occultissimas insidias barattatorum. – Glückspieler: BENVENVTO comm Dante inf 21,38-38 Nota etiam quod civitas lucana habet egregios baratatores in communi, licet habeat communiter legales, mercatores.
Lexicographica: TLL 0;
NIERMEYER baratator, LATHAM baratator
|