confoueo, -ere – 1) begünstigen: PETRARCA sen 14,1,12 turpiter amantem redamare quid est aliud quam scelere scelus confovere et alieni flagitii fieri velle participem? SALVTATI fat 5 p.218 filios nepotes et omnem posteritatem tuam simili diligentia confovebo. ALBERTI musca p.51 musca ... eque divitem, eque egenum amplexatur, exosculatur, confovet alis atque applaudet. – 2) erwärmen, erfreuen: ALBERTI Momus 1,14 Est apud superos sacer aeterno ab aevo ductus focus, cui ... illud insit admirabile, ut nulla substituta materia ... sese confovens perpetuis lucescat flammis. BARBARO-H mai. ep 7,6 quam senectutem tuam ... oporteret ... linimentis leniri ac confoveri vitae deliciis. GAFVRIVS theor mus praef licet eruditissimum tuum antiquarium litteratorum coetu confoueas et cantorum tibi chorus integer suauissimo concentu applaudat. ERASMVS ep 867 (1518) ut magis conveniret lecto confoveri quam equo insidere. LATOMVS c Luth sig. aa4v adhuc ... matris ecclesiae sinu confouetur.