cacatio, -onis, f. – das Scheißen, die Scheiße: PONTANO Parth 1,32,1 Non sunt carmina, sed cacationes, | Quae se scribere iactat Vtricellus; ZOVENZONI Istrias 2,137,7 Quoi dono dederam nouem racemos, | Letales stimulos cacationis. CALLIMACHVS carm 98,14 Qui non carmina sed cacationes | Scribis. CELTIS od 1513 3,11 quas commaculant cacationes. HESSVS in Leeum sig.B3v Quas si absumpseris a cacatione | Cum venter nimium fuit solutus. LVTHER op 40,3 p.44 In Papatu nihil videbatur quam cacationes monachorum. GRETSER exercit p.115 In quibus omnia oblita sunt stercorbus, merdis, cacationibus, omnia plena suibus.
– lex.: PEROTTI ccopiae 6,157 hinc fit caco uerbum, quod significat excresco seu uentris onus depono ...; a quo cacator, cacatrix et cacatio.